دردنامه

دو هفتست که به دفتر جدید نقل مکان کردیم و دقیقا از عصر همون روز، برای وصل کردن خط adsl جدید اقدام کردم. بعد از سه روز، شرکت ِ مورد نظر تماس گرفتند و گفتند که خط به دلیل “مشکل فنی” از سمت مخابرات برگشت خورده و می بایست خط جدیدی معرفی کنید. با مخابرات تماس گرفتم و متصدی مربوطه، اطلاعات بیشتری نسبت به اپراتور شرکت خصوصی نداشت. پیگیری رو فراموش کردم و خط جدید رو معرفی کردم. همین اتفاق امروز، بعد از دو روز افتاد و باز “مشکل فنی” رو مطرح کردند.

به نظر مشکلی نیست. یک سری از خطوط مخابرات، از تجهیزاتی استفاده می‌کنند که برای سرویس ADSL مناسب نیست و از شانس و اقبالِ بد من، عینِ سه خط تلفنِ دفتر ما به این درد دچارند. مشکل اصلی این هست که :

۱- نه کارمندهای شرکت خصوصی کارگزار ADSL و نه کارمندهای مخابرات منطقه، نه تخصص و نه سواد پاسخگویی به مشتری رو ندارد.
۲- بروکراسی های اداری مزخرف و زمان‌بر باعث شدند که دو هفته بگذره و ما هنوز یک سرویس اینترنت پایدار و مقرون به صرفه نداشته باشیم. اگر بجای ده روز، ۲۴ ساعته مشکل خط جدید رو به من می‌گفتند حتما فکر دیگه‌ای می‌کردم. واقعا تعیین وضعیت یه خط تلفن اینقدر کار سخت و دشواری هست و به ده روز زمان نیاز داره/
۳- جالب‌ترین قسمت ماجرا اونجاست که من “می‌تونم” از سرویس‌های ADSL خود مخابرات استفاده کنم. چون در این صورت هست که مخابرات “مشکل” رو “حل” می‌کنه. البته راهکار سومی هم هست و اون “پارتی” نسبتا کلفت هست که “سفارش” من رو به رئیس مرکز برسونه.
۴- سرویس‌های اینترنت پرسرعت (!) مخابرات، ۱۲۸ کیلوبایت برای کاربران خانگی و ۲۵۶ کیلوبایت برای دانشجو ها و افراد دارای مدرک لیسانس و بالاتر در نظر گرفته شده و اگر سرعت ۵۱۲ و بالاتر نیاز داشته باشید، میبایست شخص رئیس مرکز رو “متقاعد” به نیازتون بکنید. من دو روزه دارم فکر می‌کنم که با چه زبونی و با استناد به چه چیزی باید فردی رو احتمال میدم اصولا کمتر شناختی به این حوزه داشته باشه رو متقاعد کنم. آیا لازمه که گردن کج کنم؟ زار والتماس راه بندازم؟ اصولا چرا باید شرایط اینطور باشه؟
۵- شرکت ما توی یک برج تجاری-اداری با حدقل سیصد واحد اداری واقع هست. به شخصه نمیتونم باور کنم که یه شرکت، فارغ از نوع فعالیتش به اینترنت نیازی نداشته باشه. واقعا این منطقیه که حداقل زیرساخت‌های مخابراتی رو برای مجتمع های اداری فراهم نمی‌کنند؟ توجه داشته باشید که ما در سال تولید ملی هستیم

و در نهایت به این فکر می‌کنم که ما به عنوان یه شرکت مستقل و تیمی که تمام فعالیتمون لینک به اینترنت هست، دو هفته‌ی تمام رو با راندمان حداقلی گذروندیم و “هیچکس” هم حاضر نیست حتی به این مسائل خیلی کوچیک فکر بکنه و قدری به حداقل وظایف خودش پایبند باشه.

فکر نمی کنم توقع زیادی باشه اگر:

۱- شرکت مخابرات و شرکت های خصوصی، به جای اینکه دنبال منشی ها و اپراتور های خوش صدا و “باروابط عمومی بالا” بگردند، قدری به سطح سواد و دانششون بها بدند و حداقل با برگزاری یک سری دوره های درون سازمانی، نحوه‌ی راهنمایی و پاسخگویی صحیح به مشترکین رو آموزش بدن
۲- کارمندهای محترم مخابرات، قدری روی لحن صحبت، ادب و ادبیاتشون کار کنند و به جای انتظار کشیدن برای اول ماه شدن و حقوق گرفتن، پروسه‌های ده روزه رو به یک روز کاهش بدند و به این فکر کنند که میشه خیلی راحتی پولی رو که میگیرن، حلال کنن..
۳- مخابرات، شرایط شفاف و مشخصی رو برای تغییر روی تجهیزات مخابراتی خطوط فیبری خودش اعلام کنه تا منِ مشترکِ بی‌پارتی بدونم اون رو طی کنم و مشکلاتم رو حل کنم. همینطور شرایط دریافت اینترنت پرسرعت، از سلیقه‌ای و رابطه‌ای، به قانونی و ضابطه‌ای تغییر پیدا بکنه.
۴- بزرگوارانِ مسئول، فضلای راس قدرت و عزیزانی که دلسوز نظام و میهن و مملکت هستند، اگر هستند، سازوکارهای لازم رو برای رفع مشکلاتِ مضحکِ این‌چنینی فراهم کنند. توجه کنید که این مشکل اینترنت، به قدری کوچیک هست که اصولا جای هیچ توضیح اضافه‌ای نداره. یک مقدار فکر کنید، چند تا مشکل بزرگ و کوجیک دیگه اطراف خودتون می‌بینید که با تدبیر و تدبر به راحتی می‌تونه حل بشه.